„Star Trek . W nieznane” – recenzja muzyki Michaela Giacchino

Star Trek. W nieznane to trzecia część nowej serii przygód załogi statku Enterprise. Muzykę stworzył – podobnie jak do dwóch poprzednich filmów – Michael Giacchino. Kompozytor ponownie podarował widzom ścieżkę dźwiękową, która jest nie tylko doskonałym dodatkiem do widowiskowych efektów specjalnych, lecz stanowi niezbędny element kreujący nastrój i podnoszący wartość poszczególnych scen.

Historia opowiedziana przez reżysera Justina Lina pod względem tempa akcji jest bardzo dynamiczna i zróżnicowana. W jednej chwili oglądamy kameralne sceny dialogowe (rozmowy Kirka z doktorem Bonesem czy ze Spokiem), za chwilę widzimy szerokie ujęcia potężnej kosmicznej metropolii Yorktown, a później jesteśmy świadkami scen walk i pościgów. Każda niemal sekwencja ma swoją muzyczną ilustrację, która nadaje obrazowi określony charakter. Giacchino umiejętnie porusza się między liryczną nastrojowością, budowaną przez pojedyncze instrumenty, a monumentalną potęgą brzmienia pełnej orkiestry i chóru.

Znany z dwóch poprzednich ścieżek świetny temat główny pojawia się tradycyjnie na samym początku albumu, by za chwilę zabrzmieć w nietypowej dla siebie aranżacji na fortepian (Thank you lucky star date) i przemienić się płynnie w motyw przewodni tej części Star Treka. Pełną postać zyskuje on w utworze Night on the Yorktown. Subtelne, wyciszone pierwsze takty rozwijają się, by w punkcie kulminacyjnym zachwycić melodyjnym, a jednocześnie mocnym brzmieniem smyczków i chóru. To najpiękniejsza kompozycja, która znajduje się w albumie i jedna z najlepszych, jakie słyszałam na ścieżkach wydanych w tym roku. Pojawia się zaś we wspomnianej wyżej scenie, w której załoga Enterprise, zbliżając się do metropolii Yorktown, z zachwytem obserwuje potężne miasto zbudowane dzięki wspólnemu działaniu mieszkańców. Muzyka pełni w tej scenie kluczową rolę – bez niej obrazy pędzących pojazdów, potęga technologii i idea jedności nie byłyby tak wyraźnie widoczne. Zbyt mała jest dynamika tej sceny: brakuje szybkich najazdów kamery i płynności w kręceniu ujęć. Dopiero z muzycznym tłem fragment ten zyskuje moc i zapada w pamięć widza jako hołd złożony wartościom wspólnoty i wzajemnego szacunku. Liryczną aranżację tego motywu słyszymy tuż przed finałem (Par-tay for the course).

Pozostałe tematy zawarte na ścieżce dźwiękowej do filmu Star Trek. W nieznane wiernie towarzyszą obrazom kosmicznej przestrzeni, nieprzyjaznej mgławicy czy groźnej planety, nastroszonej ostrymi skałami. Giacchino – podobnie jak w poprzednich dwóch albumach – opiera swoje kompozycje na sekcji dętej i perkusyjnej (dobrze słychać to szczególnie w utworze Crash decisions), śmiało i bezlitośnie korzysta ze smyczków (zarówno na wysokich, jak i na niskich tonach) i nie oszczędza chóru, wprowadzając go w najbardziej odpowiednich momentach utworów (Mocking Jaylah). 

Amerykański kompozytor, laureat Oscara za muzykę do animacji Odlot, nadał swojej muzyce istotną funkcję w obrazie Justina Lina. Doskonale współgra ona z barwą i dynamiką kadrów, nadając im głębię, budując nastrój, uspokajając bądź przeciwnie – dodając energii tam, gdzie sam obraz nie wystarcza. I choć po kilkukrotnym przesłuchaniu ścieżki znamy ją co do jednej nutki, to z wielką ochotą odtwarzamy ją ponownie, choćby po to, by jeszcze raz usłyszeć główny temat serii bądź przewodni motyw ostatniej części Star Treka, licząc na to, że w części czwartej (a taka ma wkrótce powstać) Michael Giacchino – o ile pozostanie w zespole – dostarczy nam kolejnych wrażeń.

Warto dodać, że wytwórnia Roc Nation Records wydała na osobnym singlu oryginalną piosenkę pt. Sledgehammer, wykonywaną przez Rihannę właśnie do filmu Star Trek. W nieznane. Po wielokrotnym wysłuchaniu tego utworu moja niechęć do tej wokalistki znacznie zmalała… Teledysk dostępny jest TUTAJ.

(Recenzja pojawiła się również na stronie www.soundtracks.pl)

_____________________________________